O günlerde hamileymişim… Haberim yokmuş… Daha bir kaç günlük hem de.. Kariyerim için önemli bir imzayı atmıştım o gün.. Nasıl da özgür ve mutlu bir bakış! İçime doğmuş gibi içimde çarpan minik yüreğin varlığı… Öylesine umursamaz öylesine emin ve öylesine rahat…
Durup düşünmüşüm de elbet 🙂 Heralde beni nelerin beklediğini bilmiyorum o belirsizliği netleştirme düşünceleri. Hoş içine o minik nefes düştükten sonra hayattaki hiç bir olumsuzluk seni yıldıramaz. Güç durumlar, korkular ya da sıkıntılar insanı durdururken; bir anneyi daha hızlı harekete geçirir. İşte o ilk günlerde bile bu oluyormuş 🙂
Ortaköy meydanı… Fuşyalar ve siyahlar içinde bir anne adayı.. Ne de güzel bir hatıra…





Yorum Yok