Gülümseyememek değildi derdi.. Dilediği gibi nefes alamıyor, boğuluyordu artık.. Gözlerini dikip gözlerinin içine öylece bakmak istese, başını çevirecekti; biliyordu. Reddedilmenin tedirginliğinde asıyordu yüzünü..Yere bakıp koridorun uzunluğunu hesaplıyordu.. Olmuyordu.. Başkalarına öğüt verirken ne kadar rahat olduğunu anımsıyor, yaşarken nasıl zorlandığına kendi bile şaşıyordu… Kadınlık gururu; sevdası, bir zalimin ocağında ağlıyordu..

Adam sessizce acısını yaşayanlardandı…Alnına dökülen saçları terden tel tel olmuş, matlaşan bakışları, TV de bir spor programına takılıp kalmıştı.. Sanki kanal yanlışlıkla tuşlanmıştı.. Gözleri ekranda olsa da, aklı yaşadığı çift kişilik yalnızlıktaydı..Bir ara, zamanında uğruna canını feda edebileceği kadına baktı.

Kadın, öylece uzanıyordu kanepelerden birinde.. Uzun bacaklarının üzerinden sarkan battaniye yere değiyordu.. Kafası yana dönük, gözleri kapalıydı..Göğsü çok hızlı yükselip, iniyordu..

Adam oturduğu koltuktan kalkıp kadına doğru yöneldi.. Kalbine dokunup ve tutup avuçlarında; kayıp gitmesine engel olmak istedi.. Sanki o kalbi tutabilse, bu yalnızlık yok olup yerini eski tutkulu aşka bırakacaktı..

Önce saçlarını okşayıp, yüzüne dokundu.. Kadınının güzel başını aldı avuçlarına; gözlerinin içine baktı… Biliyordu ki bu güzel kadının kalbi, gözlerindeydi.. Öpmeye kıyamadığı dudaklarına dokundu…
Alevler tüm beynini yakıp kavururcasına sardı bedenini..

Hayır..Tüm bunları hayal etmek bile bu kadar zorken; hiç birine cesaret edemezdi; etmedi.. Her şeyin düzeleceğine emin olsa da, tüm dokunuşları, tüm öpüşleri hayalinde kaldı.. Kalktığı koltuğa geri oturmak üzere dönerken yaptığı tek şey; sarkan battaniyeyi kaldırıp, kadının açılan bacağını örtmek oldu..

Kadın gözlerini açmadı.. O gece hiç uyumadı… Ve adamın hayalinden geçenleri hiç anlamadı..

Adam tüm gece sayıkladı kadının adını…

Ayrı odalarda, ayrı yastıklarda,sadece fazlaca suskunluktan; çift kişilik yalnızlığın esiri, ayrı düşmüş iki beden..

Siz bunlara şahit oldunuz, bir de yıldızlar..

Aramızda kalsın olur mu?