Evimiz ikinci kattaydı.
Akşam saatlerinde asansör bizim katta durunca sesini duyardım.. Asansörün hemen yanındaki daireydi bizimkisi.
Adımlarını duyardım. İki adım, kararlı ve net. Sonra derdim bu o..Kapıyı çalacak şimdi.
Ardından zil çalardı ve o içeri girerdi..Elleri kolları dolu…Sevdiğim meyvelerden almış bana..Ve anneme de evin ihtiyaç listesini…

Babam girerdi içeri… Elinde taşıdığı poşetin haricinde yüreğinde taşıdığı sevgiyi doldururdu evin içine…

Güven verirdi onun evde olması bize. Asla sırtımız yere gelmez o varken; bilirdik..

Sert mizaçlı bir adamdı. Gören çekinir, saygı duyardı.. Ama hayatımda tanıdığım en duygusal adamdı.

Bazı geceler geç gelirdi.. O geceler evin içinde anason kokusu olurdu..O kokuyu sevmezdim pek.. Annem de sevmezdi.. Aslında babam o geceler daha duygusal; daha bi BABAM olurdu kanımca.. Kızdığı ya da onu etkileyen bir konu varsa onu konuşurdu tüm gece..  Üzülürdüm ama anason kokusuna değil; onu birilerinin böyle üzebilmesine hem şaşırır hem üzülürdüm..

Sonra erkek kardeşimle, odalarımıza çekilir uyurduk.. Annemle sabah kahvaltılarını hazırlarken aklım hep pembe rüyalardaydı.. Benim yuvam nasıl olacak, benim kocam nasıl olacak diye içimden geçirir türlü hayaller kurardım.. Annemin dalgın hallerine aldırış ederdim elbet ama aşka yorardım.. Ne babannemin tatlı dırdırları; ne akşamdan kalan buruk anason kokusu olamazdı onu üzüp, düşündüren… Ya da çocuk aklı ile, olmamalıydı.. Daha tatlı bişi olmalıydı benim çevremde dönüp dolaşan dünya…

Güçlüydük.. Çocuklar güçlerini, dürüstlüklerinden alırdı.. Saflıklarından, masumiyetlerinden alırlardı… İşte oradan gelirdi gücümüz..
En büyük heyecanımız, oyunumuz bitse; yenisinin başlayacağını bilmekti..

Bir bebeğim vardı adı Meral, plastik bir bebekti.. Barbielerimden de çok Meral’i severdim. Bir de biyeleri pembe olan sarı kıyafetli minicik kel bir bebeğim vardı; adı Mahmut’tu.. Onlarla oynamayı daha çok severdim. Mahmut’un yanında kocaman kalan Meral’e kıyafetler dikmek kolay ve zevkliydi. Babası terzi bir arkadaşım vardı, Ebru. Ebru’yla evde oturup babasından arta kalan kumaşlarla değişik kıyafetler tasarlar dikerdik bebeklerimize. Ben hem Meral’i hem de isimsiz Barbielerimi giydirirdim..

Hani bıraksanız saatlerce acıkmadan susamadan oyuncakları ile oynayan kız çocukları var ya; ben de onlardandım..

Bir kafesin içinde büyüdüm senelerce.. Annemle çarşı pazar gezerek, okulumdaki arkadaşlarımla yakın dostluklar kurarak, fazlaca hassas duygu düşüncelerimle, derin bir genç kız olana dek büyüdüm…
Bir kız kardeşim oldu, onu büyüttüm bir kaç yaş..Kendimi gözden geçirdim büyümeye ç-Alışırken..

Büyüdükçe gördüm ki, yaşadığımı sandığım dünya o güne dek hep benim çevremde dönmüş.. Gördüm ki; sıra artık benim dönen bu dünyanın peşinde koşmama gelmiş…

İlk Aşklar..İlk Hayal Kırıklıkları…İlk yol ayrımları… 2000 li Üniversite Yılları… Yuvadan ayrı kalacak yeni bir yaşama bebek adımları…

Hepsi yeni açılacak sayfaya dökülen ilk göz yaşlarıymış…

Hem çok neşeli, hem çok duygusal… Akan hayata yetişme çabası…

Bilmiyorum bana bu satırları yazdıran ne… Babamı, annemi, kardeşlerimi özlemem mi.. Yoksa yeni bir sayfa daha açmak istemem mi.. Ya da yakın çevremden, arkadaşlarımdan son zamanlarda duyup yaşadığım ortak duygu bloklanmaları mı…

İyiyim.. Ama ne bileyim işte bu aralar böyleyim…