Gözyaşların akıyor…
Acın, üzüntün yüreğini dağlıyor…
Geceler geçmek bilmiyor…
Ağlama nöbetleri, isyanlar gırla…
Geceler günleri kovalıyor ardı sıra
Ve sonra bir gün herhangi bir şeye tebessüm ediyorsun…
O kadar ağladığının önemi kalmıyor;
Küllenince ateş; unutuyorsun geçiyor…

Diyorsun ki o zaman,
Tanrı’nın verdiği en büyük armağan bu hayat…
Ve meyvesi; “unutabilme lüksü”

Sahi ne olurdu unutmasak; unutamasak en büyük aşk acımızı ya da yürek sızımızı?

Geçtiğimiz 2 ay bana hayatımdaki en kötü aylar gibi geldi. Bazı günlerinde ölmeyi bile istedim; o denli… Ve son döneminde amcamı kaybettik. Buradaki yazımdan birden bire yaşadığı beyin kanamasını biliyorsunuz… Ben de bu süreçte çok etkilendim ve çok acıdı yüreğim…

Hayat çok karmaşık ve bir o kadar da basit aslında.
Dünyaya geliyorsun,
Hayaller kuruyorsun,
İyi ve kötü bir takım davranışlarla insanların hayatında iz bırakıyorsun.
Ve sonra bir gün yerini geride kalanlara bırakıp tek başına gidiyorsun…

Bu döngü devam ederken dünyaya, canlılara ne verdin o önemlı olan… Çünkü aldıklarının hiç bir anlamı kalmıyor… Dedim ya; yaşıyorsun; gidiyorsun… Unutuluyor; geçiyor…

Dedim ya;

Hayat bize Tanrı’nın verdiği en büyük armağan. En iyi şekilde yaşamak ancak iyi bir insan olmayı başarmakla mümkün. Benim armağanımın simgesini de artık boynumda, ensemde taşıyorum…